Za kulisami

Cyprian Kamil Norwid

Polski poeta, prozaik, dramatopisarz, eseista, tworzyl takze prace plastyczne. Jego edukacja miala charakter niesystematyczny, mozna wiec powiedziec, ze we wszystkich uprawianych dziedzinach sztuki byl samoukiem. Bedac zarliwym milosnikiem piekna, sluzyl mu nie tylko jako poeta, ale takze jako rysownik, akwarelista, medalier i rzezbiarz.
Zaliczany jest do grona najwiekszych polskich romantycznych poetów emigracyjnych: utrzymywal nie tylko osobiste kontakty, ale równiez literacka wymiane zdan z najwybitniejszymi postaciami z tego kregu - Z. Krasinskim, A. Mickiewiczem, J. Slowackim, F. Chopinem.
Jednakze charakter twórczosci Norwida kaze historykom literatury laczyc go z nurtem klasycyzmu i parnasizmu. W swojej twórczosci stworzyl i uksztaltowal na nowo takie srodki stylistycznie jak: przemilczenie, przyblizenie, zamierzona wieloznacznosc, swoiste wykorzystanie aluzji, alegorii i symbolu. Teksty Norwida nasycone sa refleksja filozoficzna.
Jesli chodzi o postawe ideowa, Norwid byl tradycjonalista, ale zarazem wrogiem wszystkiego, co nazywano nieoswieconym konserwatyzmem. Poczatkowo zwiazany z warszawskim srodowiskiem literackim (m. in. z Cyganeria Warszawska), wiekszosc swego zycia spedzil poza krajem. Przebywal w wielu miastach europejskich: Dreznie, Wenecji, Florencji, Rzymie (podczas Wiosny Ludów), Berlinie, Paryzu, a w 1853 r. udal sie do Stanów Zjednoczonych. Zza oceanu wrócil jednak na wiesc o wojnie krymskiej (pózniej jeszcze wielkie ozywienie poety wywolal wybuch powstania 1863r.), by zamieszkac w Londynie, a nastepnie ponownie w Paryzu. Tu tez zmarl w nedzy, w przytulku, w Domu sw. Kazimierza i zostal pochowany na cmentarzu w Montmorency. Zyl nader skromnie, cierpial z powodu nasilajacej sie stopniowo gluchoty i slepoty, chorowal na gruzlice.
Za zycia zdolal niewiele ze swych utworów wydac, byl twórca niezrozumianym i niedocenianym, stal sie wielkim odkryciem dopiero w okresie Mlodej Polski za sprawa obszernej publikacji pism poety przygotowanej przez Z. Przesmyckiego (pseud. Miriam), redaktora Chimery w latach 1901-1907. Wielkie zaslugi dla przywrócenia Norwida literaturze polskiej uczynil autor wydania krytycznego Pism wszystkich (1971-1976) J. W. Gomulicki.

Ur.

24 wrzesnia 1821 w Laskowie-Gluchach

Zm.

23 maja 1883 w Paryzu

Najwazniejsze dziela:

Vade-mecum (1858-1866),
Promethidion. Rzecz w dwóch dialogach z epilogiem (1851),
Bema pamieci zalobny rapsod (1851),
Cos ty Atenom zrobil, Sokratesie (styczen 1856),
Do obywatela Johna Brown (1859),
Wanda (1851),
Krakus. Ksiaze nieznany (1851),
Czarne kwiaty (1856),
Biale kwiaty (1856),
Quidam. Przypowiesc (1855-1857),
Cywilizacja. Legenda (1861),
Archeologia (1866),
Rzecz o wolnosci slowa (1869),
Pierscien Wielkiej Damy, czyli Ex-machina Durejko (1872),
Ad leones! (1883)