Bu bir özürdür tüm gidenlerden.
Hep mi böyleydi, biz mi yarattik yalnizligi
Bölüsemedigimiz neydi tam da paylastik derken
Yaralarimiza kabuk olduk sanmistik oysa.
Degmistik cocukluk simarikliklarimiza,
Anne babalarimizin actigi derin kuyulari gezmistik gülerek, aglayarak
Baska sevdalarimizin üstünden gecmistik bir bir.
Yeni bir pencere bulmustuk icimizdeki özlemlere acilan.
Hafiflemistik, varligi kesfetmistik.
Yarin daha az korkutuyordu, eski yaralarin izleri kapaniyordu.
Galiba bir olurken digerimizi unutmaya basladik.
Ayni yanlislara düserken görmedik yeni yaralara kucak actigimizi.
Özeni yitirdik pencere kapandi.
Bir cizik daha attik kendi sözlerimizle cizdiklerimizin üstüne.
Yara ne renk olur, kabugu ne renk
Unutmani dilerdim unutabilmek icin.
