Sonety krymskie

Adam Mickiewicz

Polski poeta i publicysta okresu romantyzmu (czolowy z trójcy "wieszczów"). Syn adwokata, Mikolaja (zm. 1812) herbu Poraj oraz Barbary z Majewskich. Ukonczyl studia na Wydziale Literatury Uniwersytetu Wilenskiego; stypendium odpracowywal potem jako nauczyciel w Kownie. Byl wspólzalozycielem tajnego samoksztalceniowego Towarzystwa Filomatów (1817), za co zostal w 1823 r. aresztowany i skazany na osiedlenie w glebi Rosji. W latach 1824-1829 przebywal w Petersburgu, Moskwie i na Krymie; nastepnie na emigracji w Paryzu. Wykladal literature lacinska na Akademii w Lozannie (1839), a od 1840 r. literature slowianska w College de France w Paryzu. W 1841 r. zwiazal sie z ruchem religijnym A. Towianskiego. W okresie Wiosny Ludów byl redaktorem naczelnym fr. dziennika »Trybuna Ludów«  i organizatorem ochotniczego Zastepu Polskiego, dla którego napisal demokratyczny Sklad zasad.

Ur.

24 grudnia 1798 r. w Zaosiu kolo Nowogródka

Zm.

26 listopada 1855 r. w Konstantynopolu (dzis: Stambul)

Najwazniejsze dziela:

Ballady i romanse (1822),
Grazyna (1823),
Sonety krymskie (1826),
Konrad Wallenrod (1828),
Dziady (cz. II i IV 1823, cz. III 1832),
Ksiegi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego (1833),
Pan Tadeusz (1834); wiersze:
Oda do mlodosci (1820),
Do Matki Polki (1830),
Smierc pulkownika (1831),
Reduta Ordona (1831)