Pan Tadeusz

Epopeja narodowa z elementami gawedy szlacheckiej, powstala w latach 1832-1834 w Paryzu. Sklada sie z dwunastu ksiag pisanych wierszem. Jest 1811 r. Do rodzinnego dworku w Soplicowie wraca po zakonczeniu nauk dwudziestoletni Tadeusz Soplica. Gospodarzem Soplicowa jest stryj i opiekun mlodzienca, Sedzia Soplica. Wydaje sie, ze dwór jest pusty. Jego mieszkancy wybrali sie do pobliskiego lasu. Zwiedzajac stare zakamarki, Tadeusz trafia do swego pokoju dziecinnego. Zastaje w nim Zosie, córke Ewy Horeszkówny. Piekna dziewczyna porusza wyobraznie mlodzienca. Wieczorem, podczas kolacji wydanej na Zamku, o który sie toczy spór pomiedzy ziemianska rodzina Sopliców a Hrabia, ostatnim potomkiem Horeszków, Tadeusz spotyka uwodzicielska Telimene. Nawiazuje z nia romans. . . Adam Mickiewicz nigdy nie nazwal "Pana Tadeusza" eposem lub epopeja. Nie okreslili go tez w ten sposób pierwsi czytelnicy utworu. Wyrazali nawet swoje niezadowolenie z powodu niewielkiej ilosci podnioslego tonu w utworze. Uwazano, ze zawiera za duzo tresci rubasznych. Zauwazono takze, ze nie pojawia sie w utworze zadna wielka postac historyczna (pojawienie sie takiej osoby mialo byc zgodne z kanonami eposu). Status arcydziela literatury polskiej oraz eposu narodowego "Pan Tadeusz" uzyskal po 1863 r.