Kiedy zdecydowalam sie wyruszyc w podróz z moja niezawodna patelnia, mialam tylko jeden cel: odkryc tajemnice kuchni swiata i, jesli mi sie uda, nie podpalic przy tym zadnej kuchni. Moja mama, z niezmiennym wyrazem sceptycyzmu na twarzy, zawsze powtarzala, ze nawet woda mi sie przypala. Cóz, nie moge zaprzeczyc - przynajmniej raz udalo mi sie spopielic makaron instant. Ale to tylko dodawalo mi determinacji! Wyruszylam z wielkim entuzjazmem, wyobrazajac sobie, ze Europa przyjmie mnie z otwartymi ramionami i pelnymi talerzami. Przeciez co moze pójsc zle, prawda?
Pakowanie patelni bylo jak wybieranie torebki na wazne wyjscie - musi pomiescic wszystko, co niezbedne, a jednoczesnie wygladac stylowo. Moja patelnia byla niczym wierny przyjaciel, który przeszedl ze mna przez wszystkie kulinarne bitwy, choc czasami bardziej przypominal pancerz ochronny niz narzedzie kuchenne.
Gdy w koncu wyruszylam, czulam sie jak Indiana Jones, tylko zamiast kapelusza i bicza mialam kuchenny fartuch i zestaw przypraw, które rozprzestrzenialy sie po calej walizce. Na lotnisku przezylam chwile grozy, gdy obsluga chciala skonfiskowac moja ulubiona lopatke do smazenia, twierdzac, ze moze byc uzyta jako bron. Po dlugich negocjacjach i wykladzie na temat jej licznych zastosowan w bezpiecznym gotowaniu, udalo mi sie ja zachowac.
