Satranc

Satranc, Stefan Zweigin trajik ölümünden kisa süre önce ustalikla kaleme aldigi son eseridir. Zweig, bu romanda iki farkli zamanda gerceklesen iki farkli satranc macini anlatir. Bu maclardan biri Buenos Airese dogru yol alan bir gemide, dünya satranc sampiyonuna karsi yolcularin oynadigi gercek bir satranc maci, digeri ise bu maca sonradan dahil olan gizemli yolcunun kendisine ve Nazi sorgucularina karsi oynadigi mactir.

Satranc metaforunu ustaca bir kurguyla harmanlar, gizemli oyuncunun dahil oldugu gercek bir maci yirminci yüzyilin elestirisine dönüstürür Zweig.

Psikolojik baski altindaki insanin caresizligini, bunalimlarini ve her gecen anla birlikte benligini biraz daha yitirisini etkileyici bir bicimde ortaya koyar. Zweig, son bir umutla gizemli oyuncunun maci kazanmasini ister. Ancak yüzyilin getirdigi hiclik duygusu, kaybolan uygarlik degerleri karsisinda kazanmak mümkün müdür acaba Tipki kendi trajik sonundan önce son bir umutla, basyapiti Satranc ile yitip giden uygarligin ardindan yasama tutunmayi deneyen Zweig gibi, bu gizemli oyuncunun da kazanma sansi yoktur ne yazik ki.

Stefan Zweig, olaganüstü betimlemelerle insan bilincinin derinliklerine iniyor, kaybolmakta olan uygarligin geride biraktigi hicligi sarsici bir bicimde okuyucunun benligine isliyor.

Satranc asla unutulmayacak, etkileyici bir basyapit.