Osmanli zanaatkari gercekten yerlesik miydi Yoksa yollar da en az atölyeler kadar onun mekani miydi
Uzun yillar boyunca Osmanli tebaasinin, özellikle de köylulerin ve zanaatkarlarin yerlerinden kipirdayamadigi, seyahatin yalnizca asker sinifla yöneticilere mahsus bir ayricalik oldugu varsayildi. Zira köylulerin yasadiklari yerlerden ayrilmadan önce yerel yöneticilerinden izin almalari gerekiyordu. Ancak Suraiya Faroqhinin arsiv kaynaklarina dayali elinizdeki titiz ve kapsamli calismasi, bu yerlesik kanaati kökunden sarsiyor.
Hacca gitmek isteyenler, ustalarinin elinden kacan köleler, yeni is olanaklari arayanlar... Osmanli cografyasinda insanlar sandigimizdan cok daha hareketliydi. En cok da zanaatkarlar; kimi zaman kendi rizalariyla, kimi zaman devletin ihtiyaclari dogrultusunda Istanbula veya uzak eyaletlere dogru yollara dusuyorlardi.
Bu kitapta Faroqhi, Osmanli dunyasinda emek ve mekan iliskisini yeniden dusunmeye davet ediyor. Kimler seyahat ediyordu, kimler yerinde kaliyordu Bu hareketlilik ne zaman zorunlu, ne zaman gönulluydu Ve her seyden önemlisi Osmanli yönetimi, tebaasinin hareketini gercekten denetleyebiliyor muydu
