Kitapcidasin. Raflarin arasinda dolaniyorsun.
Bir kitap dikkatini cekiyor. Kapaginda bir kadin var. Kumsalda. Devasa bir can simidi tutuyor. Deniz hafiften dalgali. Kadinin nereden gelip, nereye gittigini anlayamiyorsun. Cocuklugun geliyor aklina. Cocukluk, kilidi kirik bir hatira defteri.
Tam arka kapaga bakacakken biri giriyor kitapcidan iceri. Dikkatin dagiliyor. Annenin anlattigi masallar, babanin kahkahasi eksik fikralari eriyip gidiyor. Cocuklugun terk ediyor seni, bü yü yorsun.
Ö ykü ler, kisa ö ykü ler, masallar diyor arka kapak yazisinda. Keske roman olsaydi, diye dü sü nü yorsun bir an. Sonra hayatin ö ykü lerin toplami oldugunu hatirliyorsun. Hayat dedigin, bü tü n o harflerin, hecelerin, sö zcü klerin bulusmasini beklemek.
Hayat dedigin, bitmeyen bir bekleyis.
Yazarin adi siliniyor kapaktan. Kendi adini gö rü yorsun orada, bü tü n o ö ykü ler senin artik. Kitap sadece senin duyacagin bir melodiyle sarkisini sö ylemeye basliyor
Ben bir ö ykü kitabiyim.
Icten bir tebessü mle okurunu bekleyen.
