Kücücük evimde oturmus, yalnizligin bana verdigi büyük bir rahatlikla hayata yeniden dönmenin tadini cikarmaya ve nefes almaya calisiyordum. Kimim ben Nereden geldim Nerede yasiyorum Evim neresi, hic bilmiyorum. Neden durmadan doluyor gözlerim Nicin böylesine kirildi kanatlarim Niye ucamiyorum Yaralarim niye iyilesmiyor Neden kimse duymuyor sesimi Oysa ucmak istiyorum delicesine Hatirliyorum da; buraya ilk geldigim gün, dönmek istemis ve anneme buradan kacacagimi söylemistim. Annem de hic cekinmeden okuyacaksin, hele bir kac da göreyim diyerek beni iyice korkutmustu. Cocuktum henüz, her seyden ilk kez kopmustum. Ailemden ilk ayrilisimdi ve kocaman hayallerim vardi. Ama sanki birileri koparip almisti benden her seyimi. Benim icin sanki dünyanin sonuydu. Annem gittikten sonra her gün penceremin kenarinda oturuyor, gemileri seyrediyor ve bir gün Türkiyeye dönme hayaliyle yasiyordum. Hatta yemek yemeyi bile cogu zaman unutmus ve sadece ders calisarak hirsimi almistim hayattan. Cok incitmislerdi beni hem de cok
